Kalp ve zikir

[güLâLe]

Yusuf Hamedânî -kuddise sirruh- kalbin zikir vâsıtasıyla tefekkür ve murâkabeye alıştırılmasını güzel bir misalle şöyle anlatır:
?Kalb ile zikir ağaç ile su gibidir. Kalb ile tefekkür ise ağaç ile meyve gibidir. Ağaca su vermeden yeşermesini beklemek; yaprak ve çiçek açmasını beklemeden de ondan meyve istemek hata olur. İstense bile aslâ meyve vermez. Çünkü o vakit meyve zamanı değil, ağacı besleme ve îmâr etme zamanıdır. Ona su vermek, sarmaşık otundan ve yabancı şeylerden arındırmak, sonra da güneşin ısısını beklemek gerekir. Bunlar gerçekleşince ağaç tâze ve neşeli olur, yeşil yapraklarla süslenir. Ağaç bu özelliğe büründükten sonra onun dalından meyve istemek doğru olur. Artık bu vakit meyve zamanıdır.? ( Rutbetü'l-Hayât, s. 71)

Her şeyden önemlisi de, zikir ve murâkabe sâyesinde insanın muhabbetullâha ve mârifetullâha ulaşmasıdır. Bunun netîcesinde, Cenâb-ı Hak da onu sever ve kendisine dost edinir. Nitekim bir kutsî hadiste Allâh -azîmu'ş-şân-:

?...Kullarımdan velilerim ve yarattıklarımdan sevdiklerim beni zikredenlerdir ki zikirlerine karşılık ben de onları anarım!? buyurmaktadır. (İbn-i Hanbel, III, 430)

"Dünyâ hayâtında Beni bir ân zikretmiş veya bir yerde Ben'den korkmuş olan kimseyi, ateşten çıkarın!?
(Tirmizî, Cehennem, 9)

?Her nerede olursanız, o sizinle berâberdir.? (el-Hadîd 57/4)

?Ve Biz, ona şah damarından daha yakınız.? (Kâf, 50/16)

?Allâh onları, onlar da Allâh'ı severler.? (el-Mâide 5/54