Gucdüvânî

Kur’an-ı Kerîm’in Allah kelamı olduğunu bilerek, ciddiyet ile ve kaşını gözünü oynatmadan, gayet dikkatli bir şekilde, edebe riayet ederek okumak icab eder.

Kulakları çınlasın, bir hafız efendi vardı ki, gelir giderdi buraya; çok muhterem bir kimseydi, çok talebe yetiştirmiş. Bir gün namazı kıldık, Kur’an-ı Kerîm’i mihrabta okuyacağı zaman ne kaşını kıpırdatır, ne gözünü kıpırtadır; ne vücudunu sallardı böyle iki tarafa… Gayet ciddi, okurken çok ciddi okurdu. Yâni insan vakarı, müşahhas olarak onun o haliyle görürdü, Kur’an-ı Kerîm’in nasıl ciddi okunması gerektiğini.

Şöyle namazı kıldık, kapıdan çıkarken; o gün de müezzinliği bir çocuk yapmıştı. O da iyi bir genç… Dedi ki:
“—Evlâdım, niye velem yekun lehuuuuuuuuuuu küfüven ehad dedin?”
Yâni demek istiyor ki lehuuuu sözünü çok çekmeyecektin, bir elif miktarı çekecektik, niye fazla çektin?
İşte o da şöyle ezildi, büzüldü, boynunu büktü,
“—Hocam, işte unuttum…”
Dedi:
“—Şöyle bir tane patlatırsam sana, unutmayı anlarsın!..”
Böyle kaşlarını çattı, “unutmayı anlarsın, o Allah kelamı” falan dedi. Yürüdü gitti…

Yâni böyle Kur’an-ı Kerîm’e hürmet ile hizmet etmeyi Allah cümlemize nasib etsin. Güzel ses ile, güzel söz ile okumayı nasib etsin!..

21 Kasım 1982, İskenderpaşa Hadis Dersi
Prof. Dr. M. Es'ad Coşan Rh.A