Gucdüvânî

Hasan-ı Basri Hazretlerine bir zat gelip:
- Benim bir kızım var, gece gündüz ağlamaktan gözleri kör oldu. Bir çaresi yok mu? diye yalvarıp ağladı.

Hasan-ı Basri Hazretleri üzüldü, kalkıp eve geldiler.
Kıza niçin ağladığını sordu. Kız dedi ki:
- Efendim, ben Rabbime aşığım. Ona aşkımdan ağlıyorum. Dilimden ve halimden anlayan yok.
Siz olmasaydınız bunu yine söylemezdim. Kör olan gözlerim için de üzülecek bir durum yok.
Eğer bu gözler yarın ahirette Allahu Teala`yi görebilecekse O`na binlerce göz feda olsun, hic kıymeti yok.
Eğer ahirette bu gözler yüce Rabbimi görmeye layık değilse, ben onları niye göz diye taşıyayım?
Ahirette de kör olacaklarsa, dünyada iken de kör olup gitsinler.

Hasan-i Basri Hazretleri:
- Aynen devam evladım, hiç üzülme, Peygamber Efendimiz:
"Kişi sevdiğiyle beraberdir". müjdesini verdi...
deyip ayrılırken,
- Biz buraya nasihatçı ve hekim olarak geldik, şifa telkin edecektik. Halbuki nasihatçı ve hekimi bulmuş olarak gidiyoruz dedi....

EyvAllah..
duâ ile

Çok güzelmiş. Bizim ise kalplerimiz katılaşmış taşlaşmış.Ağlamayı bile beceremiyoruz.
Peygamberimiz 'Benim bildiğimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız' diyorlar ya. Ah ah ne zaman bileceğiz Allah..