Abdulhamid’i anlamak…

[deniz]

(Adını her andığımda gözyaşlarıma engel olamadığım bir büyük sultan)

Abdulhamid’i anlamak…

Sultan 2. Abdulhamid Hân, dünyamızdan ayrılalı neredeyse bir asır oldu.Onun gidişiyle adeta yetim kalan ümmet, sahipsizlik diyarında serseri kuşlar gibi vur ha vur bir öteye bir beriye sürekli kanat vurdu;yitirdiği kimsesizi aradı.Bir ara bulur gibi gibi oldu, fakat sunî Yahudiler (masonlar) gerçek Yahudilerin de desteğini arkalarına alarak –Abdulhamid devrinde olduğu gibi- yine “vatan kurtarma” edebiyatıyla milletin önünü kestiler, en olmaz yalanları ona gerçek diye takdim ettiler.
Sedece aktörlerin değiştiği bu kadim oyunda ümmetin yeni mağlubiyetler yaşamaması Sultan Abdulhamid’i onun düşmanlarını iyi tanımasıyla mümkün olacaktır. Bunun içindir ki Üstad Necip Fazıl “Ulu Hakan İkinci Abdulhamid Hân” adlı kitabını şu cümle ile noktalar: “ABDULHAMİD’İ ANLAMAK HERŞEYİ ANLAMAK OLACAKTIR.”

Sultan anlaşılınca Büyük Destan’a düşülen ara noktası kalkacak ve yeniden ümmet “kimsesine “kavuşacaktır. Sultan’ın anlaşılmasını temin eden şu dua Destan'ın yeniden nereden başlayacağını göstermektedir:

“Allah’ım helal etmiyorum! Şahsımı değil, milletimi bu hale getirenlere,hakkımı helal etmiyorum!Beni, benim için lif lif yolsalar,cımbız cımbız zerrelerimi koparsalar,sarayımı yaksalar, hanumanımı, hanedanımı söndürseler, çoluğumu gözümün önünde parçalasalar helal ederim de Sevgili (sallalahü aleyhi vesellem)’in yolunda yürüdüğüm için beni bu hâle getiren ve milletimi ateşe atan insanlara hakkımı helal etmem!

Allahım! Mukaddes isimlerine kurban olduğum Allahım! Ya Âdil! Bana “kızıl sultan” adını takan ve devrilmem için ellerinden geleni yapan Ermenileri, şimdi beni devirenlere parçalatıyorsun! Bu cellatları da, kim bilir kimlere parçalatacaksın? Fakata Yâ Rahman!.. Adaletinle tecelli dersen hepimiz kül oluruz! Bize acı! Resûlünün, Sevgilinin, Kâinatın Efendisinin nurunu kaydeder (kaybeder olabilir ) gibi olduğu için bu hâle gelen millete rahmetinle, fazlınla, lütfunla tecelli et!

Yâ Kadir! Kundaktaki yavruyu gagasına almış, leş kuşunu düşürüp çocuğu kurtarmak ancak senin kudretine sığabilir. Leş kuşlarının gagasında, kundak çocuğuna dönen milletimi kurtar Allahım!
Yâ Mabud!.. Ömrümde tek vakit farz namazı kaçırdığımı hatırlamıyorum! Ama tek vakit namazım olduğunu iddiaya da nefsimde kudret bulamıyorum!.. Huzurunda eğileceğime kaskatı kalıyorum ve duada ruh teslim edeceğime yatağımda kıvranıyorum! Sana kulluk gösteremeyen bu kulu affet Allahım!
Eğer yılları tesbih dizisince süren hükümdarlığımda seni bir kere anabildim, Resûlüne bir an bağlanabildimse, duamı, o bir kere ve bir an yüzü suyu hürmetine kabul et!
Yâ Sübhan! Şu titrek elleri, kıyamet gününde sana “ümmetim, ümmetim!” diye yalvaracak olan Habibinin eteğinde, şimdi “milletim, milletim!” diye dilenen bu ihtiyarın duasını geri çevirme! Milletmi evvelâ ‘Ba’sü ba’ de’l-mevt ‘siz bir ölümle yok etmeye götüren sahte kurtarıcılar ve sahte kurtuluşlardan kurtar; ve ona bir gün gelecek kurtarıcıları, gerçek kurtuluşu nasib eyle!..

Benim artık bu dünya gözüyle görebileceğim hiçbir saadet ümidim kalmadı. Bari felâketi olsun bana daha fazla gösterme Allahım! Ayakta duramaz, haldeyim! Vadem ne gün dolacak Allahım?..”


[align=right]İnkişaf Dergisi[/align]