Hani karlar hep yükseklere düşerdi!

[Ahmet Faruk]

Deli boran esişinde küllerim savrulur masivaya. Ilık meltemler hep uzağıma esiyor. Saba rüzgarları artık unuttu kapımı. Dert istiyorum Ya Rabb! Derdime dermanım, ilacım, gaye-i vuslatım ol diye. Kemiklerimde bir sızı, gözlerimde hasret ufukları, yüreğimde bir Huu tıklaması. Ne ben ben olayım, ne de benliğim simsiyah renklerde kaybolmuş olsun. Heyulam da hasretini, bir baba dinginliğinde hisedeyim de bütün sıkıntılar birer birer heybemde değerli mücevherlere dönüşsün. Ruhumdaki isyan değil de, sitemi bir imzadır. Öyle bir imza ki, her adem onu tanır da ademliğini unutmaz. Sen bana ademliğimi unutturma Ya Rabb!

Dağlarda menekşe kokular, mor renkli sümbüller neyin işaretidir? Beyaz papatyalar tebessümlerini yansıtır gözleyen çeşmelere ki, reyyan olsun simalar, gülümsesin yüzler. Umut dolsun ötelere uzanan yaşamlarda mahşere ulaşanlar. Kelimeler. Ah kelimeler! Yıllar var ki sana hep anlam yükleme cüretinde bulundum. Şimdi anladım ki; yüklediğim anlamlar kendime, sana, ona ve ademliğe. Baki burhan varken senin kelimelerinin anlamsızlığını neden anlamazsın? Neden mana oyunları ile kendini avutursun ey Acizi mutlak! Her harfine can verilen Hüda-i Manzumlar! Dirilişe davet, saadete dem vuran mana iklimine seyyahlık yaptırırsın. İmdat eyleyen ademine sonsozluk bahşedersin. Ey Zülcelal-ı Vel İkram! Affeyle bu ademini. Fecre ve geceyi nurlandırana, Rahmetiyle kulunu çepeçevre kuşatana, azizun tigam olana, haşrıyla cemalini mahbubuna gösterene yemin olsun ki; ben ecza ikliminde şifa arayan bir dermansızım. Sana olan sevde-i aşkını izhar etmekten aciz, mevcudiyetini beşerden alıp Sahibine verme mücadelesinde olan kubeys kuluna merhamet et! Merhamet et ki; mahşerin ürperten ve canhıraş nedamet feryatlarına gark olmamayım.

Mevsimi şita' dirilişin habercisi. Ölümün en hassas hissiyatına matuf iklimi canan ve karlar... Masumiyetin, berraklığın ve ferihanın sembolü... Yüksek yerlerde bembeyazlığı ile yeryüzü fesadının kapkara yüzünü tahir eden ebyadı mutlak. Çile doruklarına düşerdin hep. Çilehanelere umut olurdu. Çilekeşlerine baharın müjdesini, bereketin izdüşümlerini sunardın. Tane tane düşüşlerinle Varedene bir ayettin. Ey beyaz bulutlarla gelen kar taneciği! Hani hep yükseklere düşerdin. Heyhat! Şimdi gönlüme yağıyorsun. Elif elif inişlerinde Onu indiriyorsun yüreğime. Üşütmeyen o taneciklerinle ademimin vurgunluğuna tepecikler oldun. Nefsine sözün bittiği yerde düştün üzerime. Ne de güzel düştün. Şimdi idrakettim ki; sen dağların doruklarına değil, yüreği doruklaşanlarına yağıyorsun. Yüreği Aziz olanın hasreti ile kabarmışlara...

Ey fani! İşte yine sarıldın kelimelere... Acziyetini bile bile...

KuBeYs